Zmiany

}}, księga I, wers 484</ref> a&nbsp;jeszcze wcześniej punktem kulturowego odniesienia były Włochy. Za to mało kto u&nbsp;nas pamięta, że pod koniec średniowiecza i&nbsp;jeszcze na początku renesansu najmodniejsze w&nbsp;Polsce było wszystko co czeskie. Choć Królestwo Polskie za Kazimierza Wielkiego prężnie rosło w&nbsp;siłę i&nbsp;odeszły w&nbsp;zapomnienie czasy, kiedy panował tu król czeski Wacław II (dziadek Karola), a&nbsp;Władysław Łokietek (ojciec Kazimierza), jako przywódca antyczeskiej opozycji, ukrywał się po lasach i&nbsp;jaskiniach, to nadal Praga – teraz już faktyczna stolica Cesarstwa Rzymskiego – była z&nbsp;perspektywy Krakowa Zachodem w&nbsp;sensie tak geograficznym, jak i&nbsp;kulturowym. Kazimierz chętnie kopiował czeskie rozwiązania prawne, administracyjne i&nbsp;finansowe. Nawet język czeski, który dziś w&nbsp;polskich uszach brzmi zabawnie dziecinnie, jeszcze w&nbsp;XVI&nbsp;w. wydawał się Polakom tak dostojny, że typowy Janusz, „chociaż nie będzie w&nbsp;Czechach, jedno iż granicę śląską przejedzie, to już inaczej nie będzie chciał mowićmówić, jedno po czesku”, bo „mu się przyrodzony język prawdziwie gruby widzi, czego dowodząc, wyrwie jakie staropolskie z&nbsp;''Bogurodzicy'' [już wtedy starej!] słowo, a&nbsp;z czeskim jakim gładkim słówkiem na sztych je wysadzi, aby swego języka grubość, a&nbsp;obcego piękność pokazał.”<ref>{{Cyt