Włoszka z włoszczyzną w posagu

18 kwietnia 1518 roku stanowi ważną cezurę w historii polskiej kuchni -- a przynajmniej takiej historii, jaką się tradycyjnie opowiada. Owego dnia bowiem król polski Zygmunt I poślubił swoją drugą żonę Bonę Sforzę. A jak każde dziecko w Polsce dobrze wie, Bona przy tej okazji sprowadziła ze swej rodzinnej ziemi włoskiej do Polski nieznane wcześniej u nas warzywa, które do dziś określamy mianem włoszczyzny. Czy sprowadziła tej włoszczyzny jeden pęczek, czy kilka wozów? Nie wiadomo. Ważne, że na zawsze zrewolucjonizowała polską kuchnię, która warzyw wcześniej zapewne nie znała.

Prawda to czy raczej jeden z najtrwalszych polskich mitów kuchenno-dziejowych?

• Bona (biogram)
• Katarzyna Medycejska
  • biogram
  • legenda
  • odrzucenie legendy
• wpływy kulinarne Bony na dworze polskiem
  • włoscy kucharze
  • anegdota o parmezanie
• warzywa w Polsce
  • zapomniane warzywa średniowieczne
  • romańskie nazwy nowych warzyw
• Niemcewicz

Notatki

Już Teodorowa włożyła kurczęta w garnek, a trzymając pory i selery w ręku, ,,za mego dzieciństwa," rzekła, ,,nie znaliśmy tej włoszczyzny. Królowa Bona przywiozła nam je z swoich tam, jak się zowią? zamorskich krajów. Z ogrodów królewskich rozeszły się po całych okolicach Krakowa i dalej jeszcze, bo stara królowa j[ej]m[oś]ć lubi ogrody, wszędzie je sadzi i szczepi, mówią że w Czersku i innych imionach* swoich pozasadzała winną macicę."

— Julian Ursyn Niemcewicz: Jan z Tęczyna: powieść historyczna, t. 1, Warszawa: N. Glücksberg, 1825, s. 9--10 *) Dobrach (przypis autora).

Dekada	Rok	We Włoszech	We Francji	W Polsce
1490.	1494	Narodziny Bony Sfrorzy
1500.	1518			Ślub Bony z Zygmuntem I
1510.	1519	Narodziny Katarzyny Medycejskiej
1520.	1520			Narodziny Zygmunta Augusta
	1523			Narodziny Anny Jagiellonki
	1529			Koronacja Zygmunta Augusta vivente rege
1530.	1533		Ślub Katarzyny z Henrykiem, księciem Orleanu
1540.	1544		Narodziny Franciszka (późniejszego króla Franciszka II)
	1547		Henryk zostaje królem, Katarzyna królową fr.
	1548			Śmierć Zygmunta I
1550.	1550		Narodziny Karola (późniejszego króla Karola IX)
	1551		Narodziny Henryka (późniejszego króla pol. i fr.)
	1553		Narodziny Małgorzaty (późniejszej królowej fr. i nawarskiej)
	1556	Powrót Bony do Bari
	1557	Śmierć Bony (otrucie)
	1559		Śmierć króla Henryka, Katarzyna wdową, Franciszek II królem
1560.	1560		Śmierć Franciszka II, Karol IX królem, Katarzyna regentką
	1562		Początek francuskich wojen religijnych
1570.	1572		Ślub Małgorzaty z Henrykiem Burbonem, noc św. Bartłomieja
	1573			Henryk zostaje królem pol.
	1574		Śmierć Karola IX, Henryk królem fr.
1580.	1589		Śmierć Katarzyny i Henryka

Polskie nazwy warzyw włoskiego pochodzenia

Dzisiejsza polska nazwa	Najstarsze poświadczenie w jęz. polskim	Włoski źródłosłów	Uwagi
sałata	1534 -- S. Falimirz, O ziołach	salata	„Salata” to dawna forma włoskiego słowa „insalata”, co znaczy dosłownie: „posolona”, bo od dawna przyprawiało się sałatę solą, octem i oliwą. Zresztą od początku słowo to oznaczało zarówno samo warzywo, jak i potrawę z innych, ale podobnie przyprawionych, warzyw, czyli dzisiejszą sałatkę.
fasola	1568 („fazoły”) -- M. Siennik, Herbarz	fagioli	Warzywo pochodzi z Ameryki, ale dawni Polacy raczej nie byli tego świadomi, bo nazywali je również „grochem” lub „bobem” „włoskim”, „niemieckim” bądź „tureckim”.
karczoch	1568 („garczof”) -- M. Siennik, Herbarz	carciofo	Ostatecznie z arabskiego „al-charszufa”. Niektóre języki europejskie przejęły to słowo razem z arabskim rodzajnikiem „al-” zmienionym na „ar-” (np. ang. „artichoke”), inne bez.
szparag	1605	sparago	W dzisiejszej włoszczyźnie przyjęła się forma „asparago”.
seler	2. poł. XVII w.	sellero	W dzisiejszej włoszczyźnie przyjęła się forma „sedano”.
kalafior	1680 („kaulifior”)	cavolfiore	Dosłownie: „kapuściany (cavolo) kwiat (fiore)”
brokuł	1682 („brochul”)	broccolo
kalarepa	1682 („kaulerapa”)	cavolo rapa	Dosłownie: „kapuściana (cavolo) rzepa (rapa)”
skorzonera (wym.: „skor‑zonera”)	1743	scorzonera	Włoska nazwa wyparła rodzimy polski „wężymord”.
pomidor	XIX w.	pomidori	Dosłownie: „złote jabłka”

Obrazki

• 
• 
• 

Bibliografia

• Anna Bochnakowa: Terminy kulinarne romańskiego pochodzenia w języku polskim do końca XVIII w., Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 1984
• Maria Bogucka: Bona Sforza, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1989
• Pascal Brioist, Florent Quellier: La table de la Renaissance: Le mythe italien, Presses Universitaires de Rennes, Presses Universitaires François-Rabelais, 2018
  • Loïc Bienassis, Antonella Campanini: La reine à la fourchette et autres histoires : Ce que la table française emprunta à l'Italie : analyse crytique d'un mythe, w: La table de la Renaissance..., s. 29--88
  • Deborah L. Krohn: Le livre de cuisine de la reine : un exemplaire de l'Opera de Scappi dans la collection de Catherine de Médicis, w: La table de la Renaissance..., s. 151--163
  • Florent Quellier: L'engouement pour les légumes dans la France de la Renaissance : un goût d'Italie ?, w: La table de la Renaissance..., s. 211--229
• Antonella Campanini: The Illusive Story Of Catherine de’ Medici: A Gastronomic Myth, w: The New Gastronome, Università degli studi di Scienze Gastronomiche di Pollenzo
• Bona – influencerka mimo woli

---

• Od kogo Francuzi nauczyli się jeść widelcem?