18 kwietnia 2024 r.

Włoszka z włoszczyzną w posagu: Różnice pomiędzy wersjami

Z Z widelcem wśród książek
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 254: Linia 254:
 
   | adres rozdziału = https://thenewgastronome.com/caterina-de-medici-a-gastronomic-myth/
 
   | adres rozdziału = https://thenewgastronome.com/caterina-de-medici-a-gastronomic-myth/
 
  | wydawca  = Università degli studi di Scienze Gastronomiche di Pollenzo
 
  | wydawca  = Università degli studi di Scienze Gastronomiche di Pollenzo
 +
}}
 +
* {{Cyt
 +
| nazwisko = Dembińska
 +
| imię    = Maria
 +
| tytuł    = Food and Drink in Medieval Poland: Rediscovering a Cuisine of the Past
 +
| inni    = tłum. Magdalena Thomas, red. William Woys Weaver
 +
| wydawca  = University of Pennsylvania Press
 +
| miejsce  = Philadelphia
 +
| rok      = 1999
 +
}}
 +
* {{Cyt
 +
| nazwisko = Łuczaj
 +
| imię    = Łukasz
 +
| tytuł    = Dzika kuchnia
 +
| wydawca  = Wydawnictwo Nasza Księgarnia
 +
| miejsce  = Warszawa
 +
| rok      = 2013
 
  }}
 
  }}
 
* [https://culture.pl/pl/artykul/bona-influencerka-mimo-woli Bona – influencerka mimo woli]
 
* [https://culture.pl/pl/artykul/bona-influencerka-mimo-woli Bona – influencerka mimo woli]

Wersja z 17:01, 14 kwi 2024

Królowa Bona i jej damy dworu ze śródziemnomorskimi warzywami.
Mal. Maja Berezowska (1970)

18 kwietnia 1518 roku stanowi ważną cezurę w historii polskiej kuchni -- a przynajmniej takiej historii, jaką się tradycyjnie opowiada. Owego dnia bowiem król polski Zygmunt I poślubił swoją drugą żonę Bonę Sforzę. A jak każde dziecko w Polsce dobrze wie, Bona przy tej okazji sprowadziła ze swej rodzinnej ziemi włoskiej do Polski nieznane wcześniej u nas warzywa, które do dziś określamy mianem włoszczyzny. Czy sprowadziła tej włoszczyzny jeden pęczek, czy kilka wozów? Nie wiadomo. Ważne, że na zawsze zrewolucjonizowała polską kuchnię, która warzyw wcześniej zapewne nie znała.

Prawda to czy raczej jeden z najtrwalszych polskich mitów kuchenno-dziejowych?

Bona

Bona pochodziła z rodu Sforzów, który przez cały XV wiek trząsł Mediolanem, jednym z najbogatszych wówczas (i nadal) miast włoskich.

„Stoły przybrane były bardzo kunsztownie; przed Boną, która zajmowała honorowe miejsce, bił wodotrysk z uperfumowanej wody. Podano 25 potraw w następującej kolejności: nugat z orzeszków z serem śmietankowym, przybrany marmoladą i konfiturą z różnych owoców; galareta z mięsa z sałatą; sztuka mięsa z białym sosem i musztardą; pieczone gołąbki; pieczeń wołowa z sosem winnym lub octowym do wyboru; francuskie ciasto nadziewane serem; dziczyzna gotowana z przyprawą węgierską; paszteciki mięsne; pawie duszone we własnym sosie; ciasteczka florenckie; pieczeń z dziczyzny z białymi kluskami; gałeczki z mięsa; ostra zupa z pieprzem, uważana za ,,potrawę polską"; bażanty pieczone; słodki placek z sera; kapłony szpikowane słoniną; galareta mięsna w specjalnych garnuszkach; króliki we własnym sosie; ,,guanti" -- weselna neapolitańska potrawa z ciasta francuskiego z farszem słodkim, przygotowanym z dodatkiem miodu i cukru; kuropatwy z małymi kwaśnymi jabłuszkami i konfiturą z pigw; ciasteczka ryżowe; obwarzanki i płaskie nadziewane ciasteczka na wszystkie stoły, a na stół honorowy, przy którym siedziała Bona - smażone kasztany; wreszcie ,,nevole" -- neapolitańskie delikatne ciasto posypane cukrem. Do potraw podawano wino -- białe i czerwone, a także białe wino gotowane z miodem i korzeniami.
Maria Bogucka: Bona Sforza, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1989, s. 55--56

}}

  • Bona (biogram)
  • Katarzyna Medycejska
    • biogram
    • legenda
    • odrzucenie legendy
  • wpływy kulinarne Bony na dworze polskiem
    • włoscy kucharze
    • anegdota o parmezanie
  • warzywa w Polsce
    • zapomniane warzywa średniowieczne
    • romańskie nazwy nowych warzyw
  • Niemcewicz

Notatki

Już Teodorowa włożyła kurczęta w garnek, a trzymając pory i selery w ręku, ,,za mego dzieciństwa," rzekła, ,,nie znaliśmy tej włoszczyzny. Królowa Bona przywiozła nam je z swoich tam, jak się zowią? zamorskich krajów. Z ogrodów królewskich rozeszły się po całych okolicach Krakowa i dalej jeszcze, bo stara królowa j[ej]m[oś]ć lubi ogrody, wszędzie je sadzi i szczepi, mówią że w Czersku i innych imionach* swoich pozasadzała winną macicę."
Julian Ursyn Niemcewicz: Jan z Tęczyna: powieść historyczna, t. 1, Warszawa: N. Glücksberg, 1825, s. 9--10
*) Dobrach (przypis autora).
Dekada Rok We Włoszech We Francji W Polsce
1490. 1494 Narodziny Bony Sfrorzy
1500. 1518 Ślub Bony z Zygmuntem I
1510. 1519 Narodziny Katarzyny Medycejskiej
1520. 1520 Narodziny Zygmunta Augusta
1523 Narodziny Anny Jagiellonki
1529 Koronacja Zygmunta Augusta vivente rege
1530. 1533 Ślub Katarzyny z Henrykiem, księciem Orleanu
1540. 1544 Narodziny Franciszka (późniejszego króla Franciszka II)
1547 Henryk zostaje królem, Katarzyna królową fr.
1548 Śmierć Zygmunta I
1550. 1550 Narodziny Karola (późniejszego króla Karola IX)
1551 Narodziny Henryka (późniejszego króla pol. i fr.)
1553 Narodziny Małgorzaty (późniejszej królowej fr. i nawarskiej)
1556 Powrót Bony do Bari
1557 Śmierć Bony (otrucie)
1559 Śmierć króla Henryka, Katarzyna wdową, Franciszek II królem
1560. 1560 Śmierć Franciszka II, Karol IX królem, Katarzyna regentką
1562 Początek francuskich wojen religijnych
1570. 1572 Ślub Małgorzaty z Henrykiem Burbonem, noc św. Bartłomieja
1573 Henryk zostaje królem pol.
1574 Śmierć Karola IX, Henryk królem fr.
1580. 1589 Śmierć Katarzyny i Henryka

Polskie nazwy warzyw włoskiego pochodzenia

Dzisiejsza polska nazwa Najstarsze poświadczenie w jęz. polskim Włoski źródłosłów Uwagi
sałata 1534 -- S. Falimirz, O ziołach salata Salata” to dawna forma włoskiego słowa „insalata”, co znaczy dosłownie: „posolona”, bo od dawna przyprawiało się sałatę solą, octem i oliwą. Zresztą od początku słowo to oznaczało zarówno samo warzywo, jak i potrawę z innych, ale podobnie przyprawionych, warzyw, czyli dzisiejszą sałatkę.
fasola 1568 („fazoły”) -- M. Siennik, Herbarz fagioli Warzywo pochodzi z Ameryki, ale dawni Polacy raczej nie byli tego świadomi, bo nazywali je również „grochem” lub „bobem” „włoskim”, „niemieckim” bądź „tureckim”.
karczoch 1568 („garczof”) -- M. Siennik, Herbarz carciofo Ostatecznie z arabskiego „al-charszufa”. Niektóre języki europejskie przejęły to słowo razem z arabskim rodzajnikiem „al-” zmienionym na „ar-” (np. ang. „artichoke”), inne bez.
szparag 1605 sparago W dzisiejszej włoszczyźnie przyjęła się forma „asparago”.
seler 2. poł. XVII w. sellero W dzisiejszej włoszczyźnie przyjęła się forma „sedano”.
kalafior 1680 („kaulifior”) cavolfiore Dosłownie: „kapuściany (cavolo) kwiat (fiore)”
brokuł 1682 („brochul”) broccolo
kalarepa 1682 („kaulerapa”) cavolo rapa Dosłownie: „kapuściana (cavolo) rzepa (rapa)”
skorzonera (wym.: „skor‑zonera”) 1743 scorzonera Włoska nazwa wyparła rodzimy polski „wężymord”.
pomidor XIX w. pomidori Dosłownie: „złote jabłka”

Obrazki

Bibliografia

  • Anna Bochnakowa: Terminy kulinarne romańskiego pochodzenia w języku polskim do końca XVIII w., Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 1984
  • Maria Bogucka: Bona Sforza, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1989
  • Pascal Brioist, Florent Quellier: La table de la Renaissance: Le mythe italien, Presses Universitaires de Rennes, Presses Universitaires François-Rabelais, 2018
    • Loïc Bienassis, Antonella Campanini: La reine à la fourchette et autres histoires : Ce que la table française emprunta à l'Italie : analyse crytique d'un mythe, w: La table de la Renaissance..., s. 29--88
    • Deborah L. Krohn: Le livre de cuisine de la reine : un exemplaire de l'Opera de Scappi dans la collection de Catherine de Médicis, w: La table de la Renaissance..., s. 151--163
    • Florent Quellier: L'engouement pour les légumes dans la France de la Renaissance : un goût d'Italie ?, w: La table de la Renaissance..., s. 211--229
  • Antonella Campanini: The Illusive Story Of Catherine de’ Medici: A Gastronomic Myth, w: The New Gastronome, Università degli studi di Scienze Gastronomiche di Pollenzo
  • Maria Dembińska: Food and Drink in Medieval Poland: Rediscovering a Cuisine of the Past, tłum. Magdalena Thomas, red. William Woys Weaver, Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1999
  • Łukasz Łuczaj: Dzika kuchnia, Warszawa: Wydawnictwo Nasza Księgarnia, 2013
  • Bona – influencerka mimo woli