Zmiany

Edouard de Pomiane, urodzony w 1875 r. w Paryżu, pochodził z polskiej rodziny szlacheckiej i tak naprawdę nazywał się Edward Pożerski. Jego rodzice, uchodźcy po powstaniu styczniowym, posłali go do polskiej szkoły we francuskiej stolicy, gdzie wychowano go na polskiego patriotę, ale karmiono mizernie. We wspomnieniach z czasów szkolnych pisał po latach, że zwykle chodził głodny. A że głodnemu chleb na myśli, to młody Edward tyle myślał ciągle o jedzeniu, że jak poszedł na studia, to wybrał kierunek: fizjologia żywienia. W 1902 r. został doktorem medycyny, a przez większość życia pracował w Instytucie Pasteura, gdzie zajmował się badaniem soków trawiennych.  Praca naukowa nad procesem trawienia skłoniła go, by zająć się też kwestią zdrowego odżywiania, a co za tym idzie, właściwych technik przygotowania żywności. Jego mentorem w tym zakresie były starszy o pokolenie Francuz, którego rodzice też byli uchodźcami politycznymi z Polski -- tylko że z czasów Wiosny Ludów. Był to Henryk Babiński, inżynier górnictwa, który pod pseudonimem Ali-Bab pisał też książki kucharskie. Zwłaszcza jego monumentalne dzieło ''Gastronomie pratique'' (''Gastronomia praktyczna'') było na początku XX w. jedną z głównych pozycji na francuskim rynku literatury kulinarnej.  [[File:Henryk Babiński.jpg|thumb|upright=.7|left|Henryk Babiński (1855--1931), znany też jako Ali-Bab, autor książek kucharskich]]Zachęcony przez Babińskiego, Pożerski postanowił opublikować swoje własne rozważania na temat tego, jak gotować smacznie i zdrowo zarazem. Babiński sam napisał do tej książki przedmowę, w której ogłosił, iż Pożerski kroczył śladami ,,mistrza nas wszystkich, nieśmiertelnego autora ''Fizjologii smaku''". Ów nieśmiertelny autor, czyli Jean Anthelme Brillat-Savarin (1755--1826), był słynnym smakoszem, ale nie był naukowcem, toteż jego książka, wbrew tytułowi, o fizjologii smaku tak naprawdę niedużo mówi. Stanowi raczej postulat, by naukowcy kiedyś się tym tematem zajęli. Dzieło Pożerskiego, zatytułowane: ''Bien manger pour bien vivre&nbsp;: Essai de gastronomie théorique'' (''Dobrze jeść, aby dobrze żyć: Esej o gastronomii teoretycznej''), było przyczynkiem do wypełnienia owego postulatu. Pożerski stawiał w niej tezę, iż gotowanie może być połączeniem sztuki (zwanej gastronomią) z nauką. Celem gastrotechniki -- bo tak Pożerski ową naukę nazwał -- było stworzenie takiej potrawy, która zapewni konsumentowi maksimum przyjemności, co z kolei wpłynie korzystnie na wydzielanie soków trawiennych. ,,Odkrycie nowej potrawy -- twierdził Pomian, cytując Brillat-Savarina -- jest dla ludzkości większym pożytkiem niż odkrycie nowej gwiazdy."<ref>{{Cyt | nazwisko = Pomiane | imię = Édouard de | tytuł = Bien manger pour bien vivre&nbsp;: Essai de gastronomie théorique | wydawca = Editions Albin Michel | miejsce = Paris | rok = 1948 }}</ref>