Z wizytą w Soplicowie: Dalej w grzyby!: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Sezon grzybowy w pełni, w związku z czym proponuję ponowną wizytę w Soplicowie, żeby przypomnieć sobie, jak „uroczysty obrzęd grzybobrania” wyglądał w wykonaniu Sędziego Soplicy, jego domowników i znajomych. | Sezon grzybowy w pełni, w związku z czym proponuję ponowną wizytę w Soplicowie, żeby przypomnieć sobie, jak „uroczysty obrzęd grzybobrania” wyglądał w wykonaniu Sędziego Soplicy, jego domowników i znajomych. | ||
| + | |||
| + | {{ Cytat | ||
| + | | <poem>Był gaj z rzadka zarosły, wysłany murawą; | ||
| + | Po jej kobiercach, na wskroś białych pniów brzozowych, | ||
| + | Pod namiotem obwisłych gałęzi majowych | ||
| + | Snuło się mnóstwo kształtów, których dziwne ruchy, | ||
| + | Niby tańce, i dziwny ubiór: istne duchy | ||
| + | Błądzące po księżycu. {{...}} | ||
| + | Każdy w innej postawie: ten przyrósł do ziemi, | ||
| + | Tylko oczyma kręci na dół spuszczonemi; | ||
| + | Ów, patrząc wprost przed siebie, niby senny kroczy | ||
| + | Jak po linie, ni w prawo, ni w lewo nie zboczy; | ||
| + | Wszyscy zaś ciągle w różne schylają się strony | ||
| + | Aż do ziemi, jak gdyby wybijać pokłony.</poem> | ||
| + | | źródło = {{Cyt | ||
| + | | nazwisko = Mickiewicz | ||
| + | | imię = Adam | ||
| + | | tytuł = Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie: Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem | ||
| + | | wydawca = Zakład Narodowy im. Ossolińskich | ||
| + | | miejsce = Lwów-Warszawa-Kraków | ||
| + | | rok = 1921 | ||
| + | | url = https://pl.wikisource.org/wiki/Pan_Tadeusz_(wyd._1921)/całość | ||
| + | }}, księga III, wersy 220–236 }} | ||
Państwo Wassonowie, autorzy książki o roli grzybów w dziejach i kulturze Rosji,<ref>{{Cyt | Państwo Wassonowie, autorzy książki o roli grzybów w dziejach i kulturze Rosji,<ref>{{Cyt | ||
| Linia 17: | Linia 40: | ||
| strony = {{small|XVII}} | | strony = {{small|XVII}} | ||
}}</ref> zaproponowali ponad pół wieku temu podział narodów świata na dwie kategorie: ''mykofilne'', czyli grzybolubne, oraz ''mykofobiczne'', gdzie szczytem grzybowego ryzykanctwa jest zakup plastikowego pudełka z pieczarkami w supermarkecie. Za mykofobiczne Wassonowie uznają przede wszystkim wybrzeża Morza Północnego. Do mykofilnych natomiast zaliczają się przede wszystkim narody słowiańskie i bałtyjskie (w tym Polska i Litwa), a w Europie także Włochy. | }}</ref> zaproponowali ponad pół wieku temu podział narodów świata na dwie kategorie: ''mykofilne'', czyli grzybolubne, oraz ''mykofobiczne'', gdzie szczytem grzybowego ryzykanctwa jest zakup plastikowego pudełka z pieczarkami w supermarkecie. Za mykofobiczne Wassonowie uznają przede wszystkim wybrzeża Morza Północnego. Do mykofilnych natomiast zaliczają się przede wszystkim narody słowiańskie i bałtyjskie (w tym Polska i Litwa), a w Europie także Włochy. | ||
| + | |||
| + | Grzybobranie jest w Polsce czymś w rodzaju sportu narodowego. | ||
{{ Cytat | {{ Cytat | ||
Wersja z 20:30, 8 sie 2021
Z wizytą w Soplicowie  |
Z wizytą w Soplicowie
Sezon grzybowy w pełni, w związku z czym proponuję ponowną wizytę w Soplicowie, żeby przypomnieć sobie, jak „uroczysty obrzęd grzybobrania” wyglądał w wykonaniu Sędziego Soplicy, jego domowników i znajomych.
Był gaj z rzadka zarosły, wysłany murawą; |
| — Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie: Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem, Lwów-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1921, księga III, wersy 220–236 |
Państwo Wassonowie, autorzy książki o roli grzybów w dziejach i kulturze Rosji,[1] zaproponowali ponad pół wieku temu podział narodów świata na dwie kategorie: mykofilne, czyli grzybolubne, oraz mykofobiczne, gdzie szczytem grzybowego ryzykanctwa jest zakup plastikowego pudełka z pieczarkami w supermarkecie. Za mykofobiczne Wassonowie uznają przede wszystkim wybrzeża Morza Północnego. Do mykofilnych natomiast zaliczają się przede wszystkim narody słowiańskie i bałtyjskie (w tym Polska i Litwa), a w Europie także Włochy.
Grzybobranie jest w Polsce czymś w rodzaju sportu narodowego.
| Grzyby leśne – jest to pleśń z drzewa zgniłego wytłaczającego się przez wierzch ziemi i tam się organizująca! Większa połowa grzybów gwałtowną są trucizną, drugie mniej winne i za takowe znane. […] Corocznie ogłaszają gazety o wymarłych całych domach z jedzenia grzybów. Poprawiłże się kto po tym? Przypuszczam mizerakowi, który w nędzy szukając pożywienia, hazarduje się na lada jakie potrawy; bogatszym darować nie można, że przez źle wyrozumiały zbytek takowe pożerają plugastwa. |
| — Stanisław Trembecki: Pokarmy, w: Pisma wszystkie, t. 2, Warszawa: 1953, s. 206; cyt. w: Grażyna Szelągowska: Grzyby w polskiej tradycji kulinarnej, w: Studia i Materiały Ośrodka Kultury Leśnej, 16, Ośrodek Kultury Leśnej w Gołuchowie, 2017, s. 214 |
Wojna grzybów
Co mówił zajączek biegając po lasku? | ||||
| — piosenka ludowa cyt. w: Stanisław Windakiewicz: Prolegomena do „Pana Tadeusza”, Kraków: Gebethner i Wolff, 1918, s. 227–228, tłum. własne * Właściwie powinien być rydz, ale mleczarka (Lactarius volemus) to najbliżej spokrewniony jadalny grzyb o polskiej nazwie ludowej rodzaju żeńskiego.
Tekst oryginalny:
|
Przepisy
- Nakwaska, rydze z rusztu
- Szyttler, zupa grzybowa (borowikowa)
- Szyttler, pierożki z grzybów (borowików)
Pogardzone w braku
Inne pospólstwo grzybów pogardzone w braku |
| — Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie: Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem, Lwów-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1921, księga III, wersy 270–279 |
Surojadki srebrzyste (gołąbek żółciowy)
Surojadki... żółte (gołąbek jasnożółty)
Surojadki... czerwone (gołąbek ciemnopurpurowy}
Koźlak, jak przewrócone kubka dno wypukłe (koźlarz sosnowy)
Lejki, jako szampańskie kieliszki wysmukłe (lejkowiec dęty)
.jpg)
– Na grzyby, w aromatów pełen las! |
| — Jeremi Przybora, Na ryby |
Obrazki
Przypisy
- ↑ Valentina Pavlovna Wasson, R. Gordon Wasson: Mushrooms, Russia and History, t. 1, New York: Panthon Books, 1957, s. XVII
- ↑ Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie: Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem, Lwów-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1921, księga III, wersy 270–273, 287–289
Bibliografia
- Grażyna Szelągowska: Grzyby w polskiej tradycji kulinarnej, w: Studia i Materiały Ośrodka Kultury Leśnej, 16, Ośrodek Kultury Leśnej w Gołuchowie, 2017, s. 213–225
| ◀️ Poprzedni | 📜 Spis wpisów | Następny ▶️ |
| ⏮️ Pierwszy | 🎲 Losowy wpis | Najnowszy ⏭️ |
