10 228
edycji
Zmiany
brak opisu edycji
}}</ref> Natomiast na zachodzie ich przeciwnikiem byli francuscy Walezjuszowie, którzy zorientowawaszy się, że Francja jest z prawie każdej strony otoczona ziemiami Habsburgów, skupili swą uwagę na malutkich i słabych, ale za to bajecznie bogatych państewkach w północnych Włoszech, które nominalnie (tak jak państewka niemieckie) należały do cesarstwa.
[[File:Bona Sforza (drzeworyt).jpg|thumb|left|upright|Bona Sforza d'Aragona (1494--1557), królowa polska]]Jednym z najbogatszych było Księstwo Mediolanu, którym już od wieku trząsł wywodzący się od najemnych żołnierzy ród Sforzów. Kiedy Bona przyszła na świat, księciem mediolańskim był akurat jej ojciec Gian Galeazzo Sforza, choć faktyczną władzę sprawował jego stryj Ludovico Sforza. Matka Bony Isabella d'Aragona ostro rywalizowała z Beatriced'Este, młodziutką żoną Ludovica, o to, czyjej dzieci odziedziczą władzę z Mediolanie. Ponieważ Isabella miała poparcie swego ojca, króla Neapolu, to Ludovico i Beatrice sprzymierzyli się z królem Francji, który sam miał pretensje do neapolitańskiego tronu. Bona miała siedem miesięcy, kiedy wojska francuskie wkroczyły do Włoch, rozpoczynając serię tzw. Wojen Włoskich, które Walezjuszowie i Habsburgowie będą toczyć głównie na terenie nieustannie zmieniających sojusze włoskich państewek. Wojny te, z krótkimi przerwami, będą toczyć się przez całe życie Bony i skończą się dopiero dwa lata po jej śmierci.
Bona wychowała się w Królestwie Neapolu, dokąd Isabella musiała uciec z Mediolanu. Dzięku rozległym koligacjom nadal miała jednak potężnych sojuszników. Szwagrem Isabelli był sam cesarz Maksymilian I i to on zestwatał Bonę z polskim królem Zygmuntem I. Zygmunt był ponad dwa razy od Bony starszy, ale Zygmuntem Starym zaczęto nazywać go dużo później. Ślub odbył się 6 grudnia 1517 r. w Neapolu, gdzie pana młodego reprezentował, jak to zwykle bywało, pełnomocnik. Zachował się opis uczty weselnej, której dość kosmopolityczne ''menu'' może dać nam pewne wyobrażenie na temat kuchni, do której Bona mogła być przyzwyczajona.
Na wiosnę następnego roku Bona przyjechała do Krakowa, aby zamieszkać na zamku wawelskim, którego wieloletnia przebudowa w modnym wówczas stylu renesansowym, prowadzona przez specjalnie sprowadzonych z Włoch architektów i rzemieślników, właśnie dobiegała końca.
[[File:Bona Sforza i Zygmunt I.jpg|thumb|upright|left|Królowa Bona siedząca obok stojącego króla Zygmunta I<br>{{small|Mal. Jan Matejko (1874)}}.]]
Królewscy posłowie jeszcze z Neapolu donosili Zygmuntowi, że jego nowa żona odznaczała się nie tylko urodą, wdziękiem i umiejętnością tańca, ale też wykształceniem i elokwencją, tak iż ,,w rozmowie, nauka i wymowa nie taka, jak jej płci właściwa, ale prawdziwie zadziwiająca" oraz że ,,nic nie wyrzekła, co by nie miało jakiejś wytworności bądź w przenośniach, bądź też w najozdobniejszym wysłowieniu się."<ref>{{Cyt
| nazwisko = Bogucka