10 384
edycje
Zmiany
<!-- [[File:Drzewo.png|class=full-page|Powiązania rodzinne Kazimierza Wielkiego. Na żółto: mniej lub bardziej prawdopodobni uczestnicy zjazdu krakowskiego w 1364 r.]] -->
Jedynym źródłem historycznym, które wspomina o rzekomej uczcie u Wierzynka są ''Roczniki sławnego Królestwa Polskiego'' Jana Długosza, według którego . Według niego cała historia zaczęła się od kryzysu dyplomatycznego tego jak Karol Luksemburski, cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego i król czech, w obecności posłów węgierskich wyraził się obelżywie o matce ich króla, Ludwika Andegaweńskiego (czyli, jak się domyślam, po prostu nazwał Ludwika skurwysynem). Wywołało to, rzecz jasna, poważny kryzys dyplomatyczny. Ludwik, wraz z księciem austriackim Rudolfem Habsburgiem, który też miał na pieńku z cesarzem (a swoim teściem), zaczął gotować się do wojny. Papież Urban V uznał, iż wystarczy, że Europa Zachodnia, już spustoszona niedawną pandemią dżumy, pogrążała się w wojnie (później nazwanej stuletnią). Tego tylko brakowało, żeby władcy stosunkowo spokojnej i szybko rozwijającej się Europy Środkowej też skoczyli sobie do gardeł. Dlatego zaniepokojony wysłał z Awinionu swojego nuncjusza Piotra z Volterry, aby spróbował załagodzić konflikt. Nuncjuszowi szczęśliwie udało się powstrzymać działania zbrojne i nakłonić zwaśnionych monarchów do wyjaśnienia sprawy przez sąd arbitrażowy. Na arbitrów wyznaczono księcia świdnickiego Bolka Małego, ostatniego suwerennego władcę na Śląsku i stryja niedawno zmarłej trzeciej żony cesarza Anny, oraz króla polskiego Kazimierza. Przy okazji nuncjusz zeswatał świeżo owdowiałego cesarza z wnuczką Kazimierza, księżniczką słupską Elżbietą.
== Mikołaj Wierzynek i jego dokonania ==