Zmiany

| Niezwykłe narzecze, przez filologów zwane „francuskim językiem kulinarnym”, było u nas znane od lat, a to z tego powodu, iż jako kuchmistrzów zatrudniano właśnie Francuzów. Owi „szefowie”, tradycyjnie obdarzeni niemożnością opanowania jakiejkolwiek mowy poza swoją własną oraz ogólną nieznajomością ortografii nawet ojczystego języka, zwykli wypisywać karty dań we francuszczyźnie, która bywa tylko trochę mniej gramatyczną niż ta używana przez krawców i kapeluszników, a w równym stopniu nieograniczona nieposkromiona w przywłaszczaniu rzeczowników z niemal każdej znanej formy języka ludzkiego, cywilizowanego czy też nie. Kucharze, a z nimi i smakosze, w lot rozumieją takie wyrażenia jak „charlotte aux pommes”, „[[Stanisław Leszczyński i czterdziestu rozbójników#Babaorum|baba au rhum]]”, „kromesky à la russe”, „macedoine de legumes”, albo „chaudfroid” czy „chaufroix volaille”; z tym że tego typu określenia od dawna doprowadzały etymologów do rozpaczy {{...}}

Niestety, choć nasi francuscy sąsiedzi od pół wieku nie wymyślili żadnego nowego dania, to nadal nazwy wielu z ich potraw nierozerwalnie wiążą się z nazwiskami francuskich smakoszy albo z ważniejszymi wydarzeniami z dziejów Francji. Jeszcze inne z ich charakterystycznych określeń technik kulinarnych nie dają się przetłumaczyć w żaden rozsądny sposóbprzetłumaczyć. {{...}} Pochodzenie nazw wielu potraw nawet znawcy dziejów kuchni muszą nadal przyjmować na wiarę – jak choćby w przypadku znanej starodawnej zupy „à la reine” [dosłownie: zupy królowej], do przepisu na którą pewien angielski kucharz za czasów Jerzego I dopisał rozbrajająco szczerą uwagę: „której królowej, nie wiem”. Francuskich słów i nazw nie da się już chyba z naszych jadłospisów całkowicie usunąć, ale na pewno dałoby się bez trudu napisać modne „menu” w sposób nieco bardziej zrozumiały, niż ma to miejsce obecnie. Bo jeżeli szef kuchni próbuje trzymać się terminologii kulinarnej nazbyt rygorystycznie, to mógłby równie dobrze pisać po baskijsku czy retoromańsku, co w tym przedziwnym żargonie, który w kręgach rondla i rusztu uchodzi za język francuski.

| „Kromeski” to polskie słowo oznaczające to samo , co francuskie „croquette”, a którego pierwsza zgłoska przypomina angielskie „crumb” [tj. „okruszek”]. Gdyby ukuć nowe słowo, to można by to przełożyć jako „crumbikins”. Kromeski, czyli polski krokiet, robi się zwykłym sposobem z jedną modyfikacją. Jest to dowolny krokiet uformowany w niewielki walec i zawinięty w cienki plaster cielęcego wymiona, lub w braku tegoż, w cienki boczek. Wymię cielęce (zawsze najlepsze) lub boczek uprzednio się gotuje, a następnie kroi i owija wokół krokieta, którego na końcu macza się w cieście i smaży na patelni do kruchości. Jest to najbardziej uwodzicielska forma ze wszystkich form krokieta.