10 386
edycji
Zmiany
Historycy zaczęli powątpiewać o tym, jaki realnie wpływ mogła mieć czternastoletnia dziewczynka na zwyczaje francuskiego dworu? Tym bardziej, że przez długie lata nie była w stanie dać prawowitego następcy mężowi, który zresztą wolał dzielić łoże z piękną Dianą de Poitiers. Pozycja Katarzyny wzmocniła się dopiero po śmierci Henryka II w turnieju rycerskim, kiedy to tron francuski przejęli kolejno ich synowie: Franciszek II, Karol IX i wreszcie Henryk III. Wtedy to królowa matka zaczęła ostro mieszać się do polityki i walczyć o poparcie francuskiej arystokracji m.in. poprzez organizację wystawnych uczt. Nic jednak nie wiadomo o tym, by potrawy podawane na tych bankietach były jakoś szczególnie wzorowane na kuchni włoskiej.
Skąd zatem wzięło się przekonanie o sproawdzeniu przez Medyceuszkę kuchni włoskiej do Francji? Początkowo jej legenda kulinarna Katarzyny była częścią jej szerszej legendy negatywnej. Oświeceniowi myśliciele, tworząc długo po jej śmierci obraz Katarzyny jako czarnego charakteru w dziejach Francji, podkreślali jej rozpasanie, w tym nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, którym rzekomo zepsuła wstrzemięźliwych dotąd Francuzów. Najstarszy ślad tej idei można znaleźć w wydanej w 1739 r. książce kucharskiej ''Dary Komusa, czyli Rozkosze stołu'' (''Les dons de Comus, ou Les délices de la table''; Komus był w mitologii klasycznej bożkiem biesiady, synem Dionizosa/Bachusa), gdzie we wstępie historycznym po raz pierwszy zasugerowano, iż Katarzyna sprowadziła do Francji armię włoskich kucharzy, którzy na zawsze zmienili kuchnię francuską na bardziej wyrafinowaną. Wątek ten podchwycili później francuscy encyklopedyści.
{{ Cytat
}}; tłum. własne }}
== A jednak nie ==