Otwórz menu główne

Zmiany

Włoszka z włoszczyzną w posagu

Dodane 80 bajtów, 24 sierpnia
| wolumin = 27/2
| strony = 63--90
}}</ref> Natomiast na zachodzie ich przeciwnikiem byli francuscy Walezjuszowie, spoglądający łakomym okiem na malutkie i słabe, ale za to bajecznie bogate państewka w północnych Włoszech, które nominalnie (tak jak państewka niemieckie) należały do były częścią cesarstwa.
[[File:Bona Sforza (drzeworyt).jpg|thumb|upright|Bona Sforza d'Aragona (1494--1557), królowa polska]]
Jednym z najbogatszych było Księstwo Mediolanu, którym już od wieku trząsł wywodzący się od najemnych żołnierzy ród Sforzów. Kiedy Bona przyszła na świat, księciem mediolańskim był akurat jej ojciec , Gian Galeazzo Sforza, choć faktyczną władzę sprawował jego stryj , Ludovico Sforza. Matka Bony , Isabella d'Aragona , ostro rywalizowała z żoną Ludovica, Beatrice d'Este, o to, której dzieci odziedziczą władzę w Mediolanie. Jako że Isabella miała poparcie swego ojca, króla Neapolu, to Ludovico i Beatrice sprzymierzyli się z królem Francji, który sam miał pretensje do neapolitańskiego tronu. Bona miała siedem miesięcy, kiedy wojska francuskie wkroczyły do Włoch, rozpoczynając serię tzw. Wojen Włoskich, które Walezjuszowie będą toczyć głównie na terenie nieustannie zmieniających sojusze włoskich państewek i które skończą ostatecznie zakończą się dopiero dwa lata po śmierci Bony.
Isabella tymczasem musiała uciekać do Królestwa Neapolu i to tam właśnie Bona wychowywała się i dorastała. Dzięku rozległym koligacjom Isabella i jej córka nadal jeszcze miały potężnych sojuszników. Szwagrem Isabelli był sam cesarz Maksymilian&nbsp;I Habsburg, który w ramach wspomnianej już polityki matrymonialnej osobiście skojarzył małżeństwo Bony z polskim królem Zygmuntem&nbsp;I. Zygmunt był ponad dwa razy dwukrotnie od Bony starszy, ale Zygmuntem Starym zaczną go nazywać dopiero dużo później. Ślub miał miejsce 6 grudnia 1517 r. w Neapolu, gdzie pana nie tak już młodego reprezentował, jak to zwykle bywało, pełnomocnik.
Zachował się jadłospis uczty weselnej, który może dać nam pewne wyobrażenie na temat kuchni, do której Bona mogła być przyzwyczajona. Kosmopolityczne ''menu'' odzwierciedla neapolitańskie i hiszpańskie koligacje Bony, ale estetyka biesiady (obfitość wielobarwnych ciast i galaret oraz słodko-kwasnych sosów na bazie octu i cukru) jest jeszcze zdecydowanie bardziej średniowieczna niż nowożytna.