Zmiany

[[File:Artur Szyk, Żydowski piekarz.jpg|thumb|upright=.6|left|Żydowski piekarz według Artura Szyka (1927)]]Zarówno przepis na bajgle, jak i piosenkę o nich, Żydzi wywieźli w końcu do Ameryki, a konkretnie – do ich największego skupiska, czyli Lower East Side (Dolnej Wschodniej Strony Manhattanu). Tym razem to kilka żydowskich rodzin zmonopolizowało wyrób bajgli, tworząc swój własny cech... Przepraszam, związek zawodowy. Związek, o nazwie Local 338, zrzeszał około 300 trzystu piekarzy, którzy strzegli, by przestrzegano dawnych receptur i by wszystkie bajgle wyrabiano ręcznie, jak dawniej w Europie. W Stanach, jeszcze w połowie XX w., jadali je wyłącznie Żydzi, dla których bajgiel przekrojony na pół, posmarowany śmietankowym serkiem i złożony w kanapkę z marynowanym łososiem zwanym ''lox'', był podstawą niedzielnego śniadania.  Lata '60., wraz z postępem technicznym, przyniosły rewolucję w bajglowym biznesie. Bracia Lenderowie, których ojciec wypiekał bajgle jeszcze w Lublinie, najpierw odkryli, że konsumenci nie zauważają różnicy między świeżymi a odmrożonymi bajgliami, a potem zaczęli współpracę z Danielem Thompsonem, który wynalazł maszynę do wyrobu bajgli. Piekarze nie musieli już pracować po nocach, żeby zdążyć przed szczytem popytu w niedzielny poranek, a mrożone bajgle zaczęły się pojawiać w supermarketach – również okolicach niezamieszkanych przez Żydów. W ciągu dekady bajgle przestały być produktem lokalnym, etnicznym i ręcznie robionym, a wojna Localu 338 z maszynami ostatecznie skończyła się tak jak walka cechu piekarzy krakowskich z partaczami. Dziś i cech piekarzy, i Local 338 należą do przeszłości.