10 266
edycji
Zmiany
Jest koniec XIV wieku. Od Grecji po Skandynawię i od Islandii po Ruś starożytne pogańskie wierzenia – które, tak jak większość języków, którymi mówi się w Europe, pochodziły jeszcze od Praindoeuropejczyków – uległy zapomnieniu, zastąpione przez wielkie religie rodem z Bliskiego Wschodu: chrześcijańską, muzułmańską i żydowską (chociaż, biorąc pod uwagę przemożny wpływ zoroastryzmu na rozwój judaizmu, można powiedzieć, że to też religie indoeuropejskie, tylko przepuszczone przez semicki filtr). W całej Europie rodzimi bogowie musieli ustąpić jedynemu Bogowi.
W całej? Nie! W nadbałtyckich puszczach nadal żyje nieustraszony lud, który w świętych gajach nadal oddaje cześć bogom swoich przodków. Co więcej, nie dość, że sam nie dał się podbić, to w dość krótkim czasie udało im mu się podbić sąsiadujących z nimi sąsiednich wyznawców prawosławnego chrześcijaństwa, islamu i judaizmu, i stworzyć mocarstwo, które ciągnie się od Bałtyku po Morze Czarne. To „Litwa, wyszedłszy ze swoich lasów i bagnisk, niszczyła mieczem i ogniem okoliczne państwa, i stała się wkrótce straszną na północy. Dzieje nie wyjaśniły jeszcze dostatecznie, jakim sposobem naród tak słaby i tak długo obcym hołdujący, mógł od razu oprzeć się i zagrozić wszystkim swoim nieprzyjaciołom, z jednej strony prowadząc ciągłą morderczą z zakonem krzyżowym wojnę, z drugiej łupiąc Polskę, wybierając opłaty u Nowogrodu Wielkiego i zapędzając się aż na brzegi Wołgi i półwysep Krymski.”<ref>{{Cyt
| nazwisko = Mickiewicz
| imię = Adam