Zmiany

Tu już nie ma jasno określonych kryteriów. Zamiast nic nich jest po po prostu lista tych rodzajów ptaków, które koszernie koszerne nie są. Wydawałoby się, że sprawa jest prosta, bo wszystkie inne rodzaje ptaków muszą być koszerne. Sęk w tym, że nie ma pewności, czy wszystkie rodzaje ptaków opisane w oryginalnym hebrajskim tekście udało się poprawnie przetłumaczyć i zidentyfikować. Uczeni w Piśmie musieli więc na podstawie tej listy sami opracować listę kryteriów, pozwalających zaklasyfikować dany gatunek ptaka do czystych lub nieczystych. Wątpliwości raczej nie ma, że wszystkie ptaki drapieżne są niekoszerne. U pozostałych patrzyli na takie cechy jak obecność tylnego palca, wola w przełyku i odpowiedniej wyściółki żołądka. Ale ostatecznie zasada jest taka, że jeśli da się wykazać, że istnieje wśród Żydów tradycja spożywania danego gatunku ptaka, to znaczy, że musi on być koszerny – a jeśli takiej tradycji nie ma, to lepiej go nie jeść. W praktyce koszerne są więc te ptaki, które typowo hoduje się jako drób: kury, kaczki, gęsi, gołębie itp. Szczególnym przypadkiem jest pochodzący a Ameryki indyk; nie ma tu mowy o długiej tradycji konsumpcji, ale rabini uznali, że jest na tyle podobny do znanych od dawna gatunków drobiu, że ostatecznie też można go jeść.