Zmiany

Na razie wszystko się zgadza: chleb , czyli Ciało Chrystusa. Następne są wędliny.

Wróćmy na koniec do formułek błogosławieństw. Jak już wiemy, obecnie w&nbsp;Polsce używa się trzech, ale dawniej było ich znacznie więcej. Jeszcze w&nbsp;latach 60. XX&nbsp;w. było tych formuł siedem; w&nbsp;szczytowym okresie było ich ponad pięćdziesiąt<ref>M. Pisarzak (2003), s. 100–101</ref> – osobna na każdy rodzaj pożywienia. Sól święcono jako symbol mądrości i&nbsp;nieśmiertelności; chrzan – jako symbol umartwienia i&nbsp;pokuty; mleko z&nbsp;miodem – jako symbol ziemi obiecanej; olej – ze względu na rzekome działanie ochronne (od chorób i&nbsp;grzechu); a&nbsp;owoce – jako nawiązanie do rajskiego owocu z&nbsp;drzewa poznania dobra i&nbsp;zła.<ref>M. Pisarzak (1976), s. 215–217, 224–225</ref> Ale chyba najważniejszą funkcją święcenia tego całego jadła i&nbsp;napitku było zapewnienie, by nagłe świąteczne obżarstwo po długim surowym poście nikomu nie zaszkodziło. Rej miał sporo racji, oskarżając katolików o&nbsp;odprawianie nad święconką czarów. Powszechne bylo przeświadczenie o&nbsp;magicznym działaniu obrzędu święcenia, a&nbsp;bodaj najlepiej o&nbsp;tym świadczy jeden z&nbsp;dawnych tesktów tekstów błogosławieństwa, w&nbsp;którym uprasza się Pana Boga, aby można było dobrze i tłusto się najeść, a&nbsp;od tego nie utyć. Czego i&nbsp;Wam życzę na nadchodzące święta.