Zmiany

Zacznijmy od rzutu okiem na tło polityczne, bo będzie miało znaczenie w tej historii. W XVI w. Europa była areną rywalizacji trzech potężnych dynastii. Jedną z nich byli Habsburgowie, którzy panowali w Austrii, Niderlandach, południowych Włoszech oraz w Hiszpanii, która prowadziła właśnie podbój dopiero co odkrytej Ameryki, a do tego zasiadali na tronie Świętego Cestarstwa Rzymskiego, które formalnie miało zwierzchność nad mrowiem malutkich państewek w Niemczch i w północnych Włoszech. Na wschodzie Habsburgowie ścigali się w wpływy z Jagiellonami, władającymi rozległym obszarem między Bałtykiem, Morzem Czarnym i Adriatykiem. Ta rywalizacja przebiegała raczej pokojowo i toczyła się głównie w formie dyplomacji matrymonialnej. Natomiast na zachodzie ich przeciwnikiem byli francuscy Walezjuszowie, który zorientowali się, że Francja jest z prawie każdej strony otoczona ziemiami Habsburgów. Przez całe życie Bony Francja toczyła z Habsburgami serię wojen, zwanych Wojnami Włoskimi, gdyż większość działań zbrojnych toczyła się właśnie w północnych Włoszech. Włoskie państewka, bajecznie bogate, ale słabe militarnie, brały w tych wojnach udział po obu stronach, nieustannie zmieniając sojusze. Jednym z ważniejszych było Księstwo Mediolanu, którym od wieku trząsł ród Sforzów, wywodzący się od zwykłego najemnika. Kiedy Bona przyszła na świat, księciem mediolańskim był akurat jej ojciec Gian Galeazzo Sforza, choć faktyczną władzę sprawował jego stryj Ludovico Sforza. Matka Bony Isabella ostro rywalizowała z Beatrice, młodziutką żoną Ludovica, o to, czyjej dzieci odziedziczą władzę z Mediolanie. Ponieważ Isabella miała poparcie swego ojca, króla Neapolu, to Ludovico i Beatrice sprzypierzyli się z królem Francji, który miał pretensje do neapolitańskiego tronu.  Królowa Bona pochodziła z rodu Sforzów, który przez cały XV wiek trząsł Mediolanem, jednym z najbogatszych (tak wówczas, jak i dziś) miast włoskich. Niestety dla Bony, jej ojciec zmarł, gdy miała kilka miesięcy, po czym władzę w Mediolanie przejął stryj jej ojca, a jej matka wraz z samą Boną musiała przenieść się do Bari na południu Włoch. Wciąż miała jednak potężnych sojuszników. Z królem Polski, która wyrastała właśnie na jedną z potęg zaalpejskiej Europy, zeswatał Bonę sam cesarz Maksymilian I Habsburg w ramach szeroko zakrojonej polityki, w której Habsburgowie rywalizowali z Jagiellonami o panowanie nad Europą Środkową, a z francuskimi Walezjuszami -- o dominację we Włoszech.<ref>{{Cyt

}}</ref>Natomiast na zachodzie ich przeciwnikiem byli francuscy Walezjuszowie, który zorientowali się, że Francja jest z prawie każdej strony otoczona ziemiami Habsburgów. Uwaga Francuzów skupiała się na malutkich i słabych, ale za to bajecznie bogatych państewkach w północnych Włoszech, które nominalnie (tak jak państewka niemieckie) należały do cesarstwa.  Jednym z najbogatszych było Księstwo Mediolanu, którym już od wieku trząsł ród Sforzów, wywodzący się od najemnych żołnierzy. Kiedy Bona przyszła na świat, księciem mediolańskim był akurat jej ojciec Gian Galeazzo Sforza, choć faktyczną władzę sprawował jego stryj Ludovico Sforza. Matka Bony Isabella ostro rywalizowała z Beatrice, młodziutką żoną Ludovica, o to, czyjej dzieci odziedziczą władzę z Mediolanie. Ponieważ Isabella miała poparcie swego ojca, króla Neapolu, to Ludovico i Beatrice sprzypierzyli się z królem Francji, który miał pretensje do neapolitańskiego tronu. Bona miała siedem miesięcy, kiedy wojska francuskie wkroczyły do Włoch, rozpoczynając serię tzw. Wojen Włoskich, które Walezjuszowie i Habsburgowie będą toczyć głównie na terenie nieustannie zmieniających sojusze włoskich państewek. Wojny te, z krótkimi przerwami, będą toczyć się przez całe życie Bony i skończą się dopiero dwa lata po jej śmierci. Królowa Bona pochodziła z rodu Sforzów, który przez cały XV wiek trząsł Mediolanem, jednym z najbogatszych (tak wówczas, jak i dziś) miast włoskich. Niestety dla Bony, jej ojciec zmarł, gdy miała kilka miesięcy, po czym władzę w Mediolanie przejął stryj jej ojca, a jej matka wraz z samą Boną musiała przenieść się do Bari na południu Włoch. Wciąż miała jednak potężnych sojuszników. Z królem Polski, która wyrastała właśnie na jedną z potęg zaalpejskiej Europy, zeswatał Bonę sam cesarz Maksymilian I Habsburg w ramach szeroko zakrojonej polityki, w której Habsburgowie rywalizowali z Jagiellonami o panowanie nad Europą Środkową, a z francuskimi Walezjuszami -- o dominację we Włoszech.