10 397
edycji
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
W tym czasie Habsburgowie przejmują panowanie nad Neapolem i Hiszpanią (wraz z jej zamorskim imperium). Francja jest teraz otoczona habsburskimi posiadłościami z prawie każdej strony, co prowadzi do tego, że Wojny Włoskie przeradzają się w otwarty konflikt między Habsburgami a Walezjuszami. Po stronie tych drugich opowiada się m.in. Państwo Kościelne, a żeby umocnić ten sojusz, Klemens VII wydaje czternastoletnią Katarzynę za francuskiego królewicza Henryka.
W 1547 r. Henryk dziedziczy po zmarłym bracie tron francuski (jako drugi król o tym imieniu), a jego małżonka tym samym zostaje królową. O ile Henryk II nie pozwala żonie mieszać się do polityki, a łoże chętniej dzieli z piękną Dianą de Poitiers, to pozycja Katarzyny wzmocmi wzmocni się po jego śmierci w turnieju rycerskim, kiedy tron francuski przejmą kolejno ich synowie: Franciszek II, Karol IX i wreszcie Henryk III.
Zaborcza, przebiegła, okrutna -- działająca w czasie fancuskich wojen religijnych Katarzyna dorobiła się legendy jeszcze czarniejszej niż Bona. Częściowo może i zasłużenie, lecz jej prawdziwe grzechy i przywary z pewnością zostały wyolbrzymione przez współczesnych jej pamflecistów, a później przez powieściopisarzy z Alexandrem Dumasem na czele, który w ''Królowej Margot'' uczynił z Katarzyny główną sprawczynię rzezi hugenotów w Noc św. Bartłomieja, no i -- rzecz jasna -- przyczepił jej łatkę diabolicznej trucicielki.
