Zmiany

| Świetny artykułOjciec mój trzydzieści lat pracował jako rybak dalekomorski w PPDiUR Gryf w Szczecinie. Dla szczecinianinaOdkąd pamiętam, szefa kuchniw domu używaliśmy pimy, którą ojciec, wtedy myślałem, przywoził z Afryki. Pima wyglądała jak mielona papryka o wyblakle rudym kolorze i bardzo cenny i inspirujący tekstostra. {{...}}Po rozmowie z ojcem, doszliśmy do wniosku, że przyprawa którą przywozili z Afryki, to sproszkowywana dziko rosnąca piri-piri, którą nazywali „pima”, spolszczając portugalskie słowo rodzaju męskiego „pimente”. | źródło = Andrzej Szylar, [https://www.facebook.com/karol.palion/posts/10156856453212929?__tn__=-R komentarze na Facebooku], 24–29 listopada 2019 r. }} Pomijając to, czy „pima” to spolszczenie nazwy portugalskiej czy francuskiej (ja będę się upierał, że tej drugiej), nie ulega wątpliwości, że chodzi o ostrą papryczkę. Papryka pochodzi z Ameryki Środkowej, ale Europejczycy tak w niej zasmakowali, że wkrótce po odkryciach Kolumba Europejczycy zaczęli ją uprawiać wszędzie, gdzie tylko się dało. Portugalczycy wyhodowali jedną z ostrzejszych w smaku odmian i siali ją w całym swym imperium, od Brazylii, gdzie jest dziś znana jako „''pimenta malagueta''”, po Mozambik, skąd jej popularność rozprzestrzeniła się po całej Afryce – pod nazwą „piri-piri”. W tekstach dotyczących oryginalnej receptury paprykarza pojawia się też inna przyprawa, o której poprzednio nie wspomniałem. Oto, co możemy przeczytać w urzędowym opisie paprykarza szczecińskiego jako produktu tradycyjnego województwa zachodniopomorskiego:

Co do pimy: Ojciec mój trzydzieści lat pracował jako rybak dalekomorski w PPDiUR Gryf w Szczecinie{{ Cytat| Według normy ZN-67/ZGR-09815 obowiązującej od 1 lutego 1967 r. Odkąd pamiętampaprykarz szczeciński to rozdrobniona masa powstała przez wymieszanie mięsa ryb z ryżem, w domu używaliśmy pimykoncentratem pomidorowym, którą ojciecolejem, wtedy myślałemcebulą, przywoził z Afrykiprzyprawiona pieprzem nigeryjskim.| źródło = {{Cyt | tytuł = Lista produktów tradycyjnych | rozdział = Paprykarz szczeciński | adres rozdziału = https://www.gov. Pima wyglądała jak mielona papryka o wyblakle rudym kolorze pl/web/rolnictwo/paprykarz-szczecinski | wydawca = Ministerstwo Rolnictwa i bardzo ostra.Rozwoju Wsi | data = 3 czerwca 2018 }} }}

Pieprz nigeryjski to najprawdopodobniej Ów „pieprz nigeryjski” przez długi czas nie dawał mi spokoju, bo trudno zgadnąć, o jaką konkretnie przyprawę tu chodzi. Miałem kilka typów, ale żadnego pewniaka. Podejrzewałem m.in. pieprz gwinejski(''Piper guineense''), nazywany zwany też pieprzem afrykańskim lub rajskim ziarnemAszantów czy pieprzem zachodnioafrykańskim. Mieszkańcy Afryki lubili i nadal lubią pieprz Jest to odmiana pieprzu blisko spokrewniona z Gwineipieprzem kubeba, który poznali dużopopularna w średniowiecznej Europie, dużo wcześniej, zanim przybyła z Ameryki ostra paprykaale dziś używana już tylko głównie w Afryce Zachodniej. Przyprawiali nim zupyInnym kandydatem, sosy i inne potrawyktóre brałem po uwagę, aż zapierało dech. Zwłaszcza że dla zaostrzenia smaku pieprz ten wcześniej prażono. Czarna zupa z dziczyznybyły też ziarna Selimów (''Xylopia aethiopica''), ryb, drobiu oraz ziół pozostaje przyprawa podobna do dziś narodowym daniem Gwinejczyków. Zupa pieprzowa jest znana pieprzu i ceniona w całej Afryce Środkowej od Gambii przez Nigerię po Lagos. W Afryce jest bardzo dużo wersji tej zupy. Jest ona protoplastą brytyjskiego pepper-potto nazywana pieprzem etiopskim, niezwykle pieprznej potrawki z baraninysenegalskim, miodu i winagwinejskim, doprawionej miętą. W przeciwieństwie do oryginałuafrykańskim, brytyjska wersja jest okropnaczy po prostu murzyńskim.Czy angielskie „''Negro pepper''” mogło zostać zinterpretowane po polsku jako „pieprz nigeryjski”?

Szukając w anglojęzycznym Internecie czegokolwiek o „''Nigerian pepper''”, znajdowałem głównie wzmianki o „''Nigerian pepper soup''”, czyli nigeryjskiej zupie pieprzowej. Przyszło mi więc do głowy, że „pieprz nigeryjski” to mieszanka kilku różnych przypraw, którą tę zupę się dosmacza.  {{ Cytat| Pieprz nigeryjski to najprawdopodobniej pieprz gwinejski, nazywany też pieprzem afrykańskim lub rajskim ziarnem. Mieszkańcy Afryki lubili i nadal lubią pieprz z Gwinei, który poznali dużo, dużo wcześniej, zanim przybyła z Ameryki ostra papryka. Przyprawiali nim zupy, sosy i inne potrawy, aż zapierało dech. Zwłaszcza że dla zaostrzenia smaku pieprz ten wcześniej prażono. Czarna zupa z dziczyzny, ryb, drobiu oraz ziół pozostaje do dziś narodowym daniem Gwinejczyków. Zupa pieprzowa jest znana i ceniona w całej Afryce Środkowej od Gambii przez Nigerię po Lagos. W Afryce jest bardzo dużo wersji tej zupy. Jest ona protoplastą brytyjskiego pepper-pot, niezwykle pieprznej potrawki z baraniny, miodu i wina, doprawionej miętą. W przeciwieństwie do oryginału, brytyjska wersja jest okropna. Wracając do paprykarza, tajemnicza przyprawa to prawdopodobnie mieszanka pieprzu gwinejskiego i ostrej papryki. Po rozmowie z ojcem, doszliśmy do wniosku, że przyprawa którą przywozili z Afryki, to sproszkowywana dziko rosnąca piri-piri, którą nazywali „pima”, spolszczając portugalskie słowo rodzaju męskiego „pimente”. | źródło = Andrzej A. Szylar, [https://www''op.facebook.com/karol.palion/posts/10156856453212929?__tn__=-R komentarze na Facebooku], 24–29 listopada 2019 rcit.''