Zmiany

== Gra o stolec ==

Zacznijmy od początku, czyli od tego, kim był Leszek Biały i&nbsp;czy rzeczywiście miał w&nbsp;planach udział w&nbsp;wyprawie krzyżowej do Ziemi Świętej. Otóż Leszek (a właściwie Lestek, bo tak wówczas brzmiało to imię), zwany Białym z&nbsp;powodu swej blond czupryny, był jednym z&nbsp;najmłodszych wnuków Bolesława Krzywoustego, który, jak wiadomo, podzielił Polskę między swoich synów, co zapoczątkowało postępujące rozbicie dzielnicowe. W&nbsp;czasach Lestka sytuacja polityczna w&nbsp;Polsce przypominała nieco sytuację w&nbsp;powieściach George'a R.R. Martina z&nbsp;cyklu ''Pieśń o&nbsp;Lodzie i&nbsp;Ogniu''.<ref>''A Song of Ice and Fire'' Martina czytałem w&nbsp;oryginale, więc wszystkie spolszczenia tytułów, imion i&nbsp;nazw z&nbsp;tego cyklu są moje i&nbsp;mogą różnić się od tych z&nbsp;polskiego wydania. A&nbsp;należę do osób, które nie przeczytają polskiego przekładu ''ASoIaF'', dopóki nie dokona go dr Jerzy Łoziński.</ref> W&nbsp;Westerosie jest niby jedno państwo, w&nbsp;którym panuje jeden król, ale faktycznie każdym z&nbsp;ośmiu regionów (siedmiu dawnych królestw oraz Porzecza) rządzi lokalny możnowładca i&nbsp;każdy z&nbsp;nich walczy z&nbsp;pozostałymi przy użyciu różnorodnych środków – od dyplomatycznych małżeństw do podstępów, porwań, trucizn, skrytobójstw, aż po otwartą wojnę; zaś nominalnym królem jest ten z&nbsp;nich, który akurat ma w&nbsp;swoim ręku stolicę i&nbsp;może fizycznie zasiąść na Żelaznym Tronie. W&nbsp;XIII-wiecznej Polsce też było formalnie jedno królestwo – ale bez króla – podzielone na kilka dzielnic, w&nbsp;których rządzili lokalni książęta – wnuki i&nbsp;prawnuki Krzywoustego – przy wsparciu miejscowych możnowładców. Każdy (albo prawie) z&nbsp;nich walczył z&nbsp;pozostałymi przy użyciu różnorodnych środków – od dyplomatycznych małżeństw do podstępów, porwań, trucizn, skrytobójstw, aż po otwartą wojnę; a&nbsp;nominalnym księciem zwierzchnim był ten z&nbsp;nich, który akurat miał w&nbsp;swoim ręku stolicę i&nbsp;mógł fizycznie zasiąść na... stolcu krakowskim. Od 1205&nbsp;r. był to akurat nasz Lestek.

Zresztą za życia Lestka ruch krucjatowy nieco stracił wizerunkowo po tym, jak czwarta krucjata w&nbsp;ogóle nie dotarła do Palestyny, tylko poprzestała na złupieniu zupełnie chrześcijańskiego Konstantynopola. Potem była jeszcze krucjata dziecięca, która okazała się tak poronionym pomysłem, jak można sobie wyobrazić. A&nbsp;jednak, gdy papież Innocenty III ogłosił w&nbsp;1215&nbsp;r. kolejną wyprawę krzyżową, Lestek postanowił się na nią zapisać. Innocenty obiecywał odpust zupełny każdemu, kto sam pojedzie na wyprawę lub wystawi uzbrojonego zastępcę, oraz odpust częściowy za wsparcie finansowe. Co więcej, status krzyżowca dawał także immunitet – za atak na kogoś, kto zadeklarował udział w&nbsp;krucjacie, groziła ekskomunika. Dlatego protegowany papieża, arcybiskup gnieźnieński Henryk Kietlicz, bez większych kłopotów namówił młodych książąt polskich do złożenia ślubów krucjatowych. Byli to Lestek, jego młodszy brat Konrad oraz ich kuzyni, Kazimierz i&nbsp;Władysław Plwacz. Razem tworzyli zawiązaną przez Kietlicza koalicję książąt juniorów, która miała przejąć władzę w&nbsp;całej Polsce od starszego pokolenia potomków Krzywoustego.

Jednak ostatecznie na wyprawę dwa lata później pojechał tylko Kazimierz, książę opolski. Dla pozostałych książąt krucjata nagle przestała być tak atrakcyjna. W&nbsp;1216&nbsp;r. Innocenty III zmarł, przez co Kietlicz stracił zarówno wpływy w&nbsp;Rzymie, jak i&nbsp;zainsteresowanie wyprawą. Lestek i&nbsp;Konrad tymczasem dogadali się ze starszymi Piastami – Henrykiem Brodatym i&nbsp;Władysławem Laskonogim, więc krucjatowy parasol ochronny nie był im już tak bardzo potrzebny. A&nbsp;co z&nbsp;Plwaczem? Wystawiony przez Lestka musiał uciekać z&nbsp;Polski przed swoim laskonogim stryjem, więc zupełnie nie miał głowy do jakichś tam wypraw krzyżowych.