10 370
edycji
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| Kuchnia polska stanowi odbicie bardzo różnorodnych wpływów. W wielu słowiańskich potrawach przejawiają się bliskie związki polsko-rosyjskie. Również Kościół katolicki był w Polsce zawsze obecny, przez co do tej pory przyrządza się tu potrawy i przysmaki właściwe różnym świętom religijnym. Także obecność wspólnoty żydowskiej odcisnęła swoje piętno na polskiej gastronomii.
Polacy mają opinię miłośników solidnego jedzenia i obfitego napitku. Poranny posiłek obejmuje często mięsa na zimno i wędliny, natomiast na posiłek wieczorny składają się ziemniaki ze zsiadłym mlekiem, „klouski” (rodzaj knepfli), paszteciki oraz duże ravioli, które podaje się z zupą; do tych ostatnich zaliczają się „pirojki”, „cyrniki”, „cromesqui” i inne „varieniki”, występujące również w Rosji. Około godziny 14 podaje się tradycyjnie główny polski posiłek („obiad”), który składa się z kilku dań. Zupy je jada się zawsze w dużych ilościach: przede wszystkim „barszcz” (przypominający rosyjski „borchtch”), ale także „zupę szczawiową” (ze szczawiem i wędzoną słoniną), „chlodnik”, „rassolnick”, „krupnik” (krem z jęczmienia z warzywami), jak również „kapusniack” (z kapustą, selerem i słoniną) oraz „stchi” (jednogarnkowe danie z wołowiny oraz wieprzowych uszu i ozora z dodatkiem kopru włoskiego).
Mięso zwierząt rzeźnych jest niemal zawsze duszone lub gotowane w postaci ragoût (jak na przykład „bigos” narodowy), choć cenione są również mięsa nadziewane. Najważniejszym w polskiej kuchni mięsem jest wieprzowina, z której przyrządza się smakowite wędliny. Dziczyznę, zwłaszcza kuropatwę i dzika, przyrządza się z owocami. Kurczak jest przeważnie pieczony; gęś i indyk również cieszą się powodzeniem.
