10 266
edycji
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
<nomobile>[[File:Muchomór.jpg|thumb|upright=.6|„''Zagniewany, grzyb złamie, albo nogą kopnie; tak szpecąc trawę, czyni bardzo nieroztropnie.''”<ref>''Ibid.'', księga III, wersy 287–289</ref>]]</nomobile>
Znowu mamy tu różne gatunki surojadek, czyli gołąbków; sądząc po kolorach, może chodzić o '''gołąbka smacznego''' (''Russula delica''), '''jasnożółtego''' (''Russula claroflava'') i '''ciemnopurpurowego''' (''Russula atropurpurea''). „Koźlak”, którego poeta porównał do sarmackiej kulawki, czyli kieliszka z wypukłym dnem, z którego zawsze trzeba wypić do końca, zanim się go odłoży na stół, to pewnie '''koźlarz sosnowy''' (''Leccinum vulpinum''). „Lejki” i „bielaki” można zidentyfikować jako owocniki '''lejkowca dętego''' (''Craterellus cornucopioides'') i '''mleczajowca biela''' (''Lactarius piperatus''). Przepięknie obrazowe porównanie tych grzybów do różnego rodzaju szkieł stołowych prowadzi nas do tematu staropolskich trunków. Ale co pito w Soplicowie, to już temat na osobny wpis.
Natomiast ten zakończmy napomnieniem Mickiewicza, jak postępować z grzybami niejadalnymi, a które nadal pozostaje aktualne:
