Zmiany

Staropolskie przepisy kulinarne potwierdzają to wyliczenie, bo tylko te właśnie grzyby pojawiają się w przedrozbiorowych recepturach. Jak widać, grzybowy repertuar wysoko urodzonych był wówczas dość ograniczony. A i to dotyczyło tylko tych odważniejszych, co nie słuchali zaleceń dietetyków, by w ogóle nie tykać tych wilgotnych, brudnych i niewątpliwie niezdrowych, a nawet jadowitych bedłek. Bodaj najstarszy polski przepis na grzyby to ten podany przez Macieja Miechowitę, nadwornego medyka króla Zygmunta I. {{ Cytat| Grzyby najlepiej, gdy najwyborniej będą przyprawione, za płot wyrzucić. Żadnego lekarstwa dla swej złości przyrodzonej nie mają.| źródło = Maciej Miechowita cyt. w: {{Cyt | nazwisko = z Urzędowa | imię = Marcin | tytuł = Herbarz polski, to jest o przyrodzeniu ziół i drzew rozmaitych, i innych rzeczy do lekarstw należących | url = https://polona.pl/item/herbarz-polski-to-iest-o-przyrodzeniv-ziol-y-drzew-rozmaitych-ksiegi-dwoie-doctora,MzM1NDA4NQ/82/ | wydawca = Drukarnia Łazarzowa | miejsce = Kraków | rok = 1595 | strony = [149] }} }} Oświeceniowy poeta i publicysta Stanisław Trembecki na przykład też miał o nich jak najgorsze grzybach nie najlepsze zdanie.