|}]]
Wróćmy do Žemyny. Bogini ziemi jest córką bogini słońca, '''Saulė''', oraz boga księżyca o imieniu '''Mėnuo'''. Nie jest to, niestety, szczęśliwe małżeństwo; Mėnuo romansuje bowiem z piękną '''Aušrinė''', boginią gwiazdy zarannej (por.: słow. Jutrzenka lub Zorza, gr. Eos, rzym. Aurora, hinduska Uszas). Zdradzona Saulė poskarżyła się Perkūnasowi, który za karę obił teściowi twarz – siniaki widać do tej pory na tarczy księżyca. Ustanowiono też naprzemienną opiekę nad córką: Saulė widzi się z Žemyną tylko w dzień, a Mėnuo – w nocy. Žemyna i Perkūnas mają dwójkę dzieci – bliźniaków zwanych '''Ašvieniai''' (por.: hind. Aświnowie, słow. Lel i Polel, gr. Kastor i Polluks), którzy pod postacią rączych rumaków ciągną przez nieboskłon powóz swojej babci, Saulė. Wozi ona w tym pojeździe rozgrzaną do jasności tarczę słoneczną, wykutą specjalnie przez boskiego kowala '''Teliavelisa''' (por.: słow. Swarog, gr. Hefajstos, rzym. Wulkan). Warto wspomnieć o jeszcze dwóch boginiach: jedną jest '''Gabija''', która (niczym gr. Hestia, rzym. Westa) strzeże ogniska domowego. Druga to '''Medeina''', znana też pod przydomkiem Žvėrinė, który nieprzypadkowo brzmi podobnie do słowa „zwierzyna”, jest to bowiem bogini lasów i dzikich zwierząt (jak gr. Artemida, rzym. Diana), objawiająca się pod postacią łowczej suki.
Władcy litewscy, poczynając od Mendoga półtora wieku temu aż po Jagiełłę i Witolda, już przyjmowali chrzest. Niektórzy nawet po kilka razy, by na zmianę przypodobać się to prawosławnym, to katolikom. W głębi duszy pozostawali jednak wierni bogom litewskim. Sytuacja zmieniła się dopiero w 1386 r., kiedy Jagiełło ożenił się ze św. Jadwigą Andegawenką i został królem polskim.