Zmiany

Zachęcony przez Babińskiego, Pożerski postanowił opublikować swoje własne rozważania na temat tego, jak gotować smacznie i zdrowo zarazem. Babiński Był to esej na temat gastronomii teoretycznej, do której autor ''Gastronomii praktycznej'' sam napisał do tej książki przedmowę, w której gdzie ogłosił, iż Pożerski kroczył śladami ,,mistrza nas wszystkich, nieśmiertelnego autora ''Fizjologii smaku''". Ów nieśmiertelny autor, czyli Jean Anthelme Brillat-Savarin (1755--1826), był słynnym smakoszem, ale nie był naukowcem, toteż jego książka, wbrew tytułowi, o fizjologii smaku tak naprawdę niedużo mówi. Stanowi raczej postulat, by naukowcy kiedyś się tym tematem zajęli. Dzieło Pożerskiego, zatytułowane: ''Bien manger pour bien vivre&nbsp;: Essai de gastronomie théorique'' (''Dobrze jeść, aby dobrze żyć: Esej o gastronomii teoretycznej''), było przyczynkiem do wypełnienia owego postulatuto tego, by ów postulat wreszcie wypełnić. Pożerski stawiał w niej nim tezę, iż gotowanie może być połączeniem sztuki (zwanej gastronomią) z nauką. Celem gastrotechniki -- bo tak Pożerski ową naukę nazwał -- było stworzenie takiej potrawy, która zapewni konsumentowi maksimum przyjemności, co z kolei wpłynie korzystnie na wydzielanie soków trawiennych, a tym samym na stan zdrowia. ,,Odkrycie nowej potrawy -- twierdził Pomian, cytując Brillat-Savarina -- jest dla ludzkości większym pożytkiem niż odkrycie nowej gwiazdy."<ref>{{Cyt

Były to jednak czasy, kiedy sprawy kulinarne uważano za niepoważne i niegodne naukowca, toteż Pożerski, który swoje publikacje naukowe zawsze podpisywał swym polskim imieniem i nazwiskiem, postanowił pisać o gastronomii i gastrotechnice pod pseudonimem. Tylko nieco mniej niepoważnym niż ,,Ali-Bab". Edward Pożerski herbu Pomian utworzył więc swój ''nom de plume'' od francuskiej wersji swego imienia oraz sfrancuszczonej nazwy swego szlacheckiego rodu herbowego, a mianowicie: Edouard de Pomiane.