Zmiany

}}, księga XI, wers 75</ref> – roku 1812. Od strony kulinarnej też zachodzi istotna zmiana: wcześniej bohaterowie epopei jadali zwykłe, codzienne śniadania, obiady i&nbsp;wieczerze – takie, jakie jadano w&nbsp;ich czasach, a&nbsp;które Mickiewicz mógł pamiętać z&nbsp;własnej młodości. Ale na wiosnę w&nbsp;Soplicowie zjawiają się polscy oficerowie z&nbsp;maszerującej na Moskwę Wielkiej Armii Napoleona, a&nbsp;gen. Jan Henryk Dąbrowski (tak, ten z&nbsp;hymnu) wyraża życzenie, „że chce mieć obiad polski”.<ref>A. Mickiewicz, ''op. cit.'', księga XI, wers 108</ref> Wojski przygotowuje więc wielką, wystawną ucztę według zapomnianych już staropolskich przepisów na potrawy, których same nazwy w&nbsp;uszach Mickiewicza – nie mówiąc o&nbsp;naszych! – brzmiały obco. Samej uczcie, opisanej w&nbsp;księdze finałowej, [[Z wizytą w Soplicowie: Ostatnia uczta staropolska|przyjrzymy się jutro]], a&nbsp;dzisiaj zaglądniemy do soplicowskiej kuchni, którą zarządzał pan Wojski Hreczecha.

A co z&nbsp;tego połączenia dostatku ze sztuką wyszło – [[Z wizytą w Soplicowie: Ostatnia uczta staropolska|zobaczymy jutro]].

{{Nawigacja|poprz=Punczki z&nbsp;powidłami na tłusty wtorek<!--|nast=Z wizytą w&nbsp;Soplicowie: Ostatnia uczta staropolska-->}}