10 384
edycje
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Hipokrates z Kos, młodszy o jakieś pół wieku od Alkmeona, połączy jego teorię z tą wymyśloną przez Empedoklesa. Każdemu z czterech żywiołów przypisze po jednym humorze (w tym wyimaginowaną żółtą żółć), aby w ten sposób wytłumaczyć, w jaki sposób przebiega walka ''ciepła'' z ''chłodem'' i ''wilgoci'' z ''suchością''. Przy okazji wprowadzi zasadę, że zadaniem lekarza jest poprawić stan zdrowia pacjenta, a przynajmniej go nie pogorszyć, oraz rozbuduję teorię medycyny na tyle, by dało się ją wydzielić z filozofii przyrody jako odrębną dziedzinę wiedzy. I wszystko to nadal bez zaglądania do wnętrza ludzkiego ciała. Taką możliwość będą mieli dopiero w kolejnym stuleciu lekarze działający w Aleksandrii, tacy jak Herofilos z Chalcedonu i Erazystratos z Keos, którym pierwsi greccy władcy Egiptu z dynastii Ptolemeuszy, dla dobra nauki, zezwolą na sekcje ludzkich zwłok.
Greccy lekarze pracujący na terenie późniejszej Turcji w czasach rzymskich znów będą mogli kroić tylko zwierzęta (stąd np. długo powtarzany pogląd, że ludzka wątroba ma nie dwa, a pięć płatów, jak u psa), a z ludzką anatomią będę mieć styczność tylko wtedy, gdy będą leczyć rannych żółnierzy i gladiatorów. Zasługą Dioskurydesa z Anazarbusa i Galena z Pergamonu będzie za to podsumowanie całej dotychczasowej wiedzy medycznej w książkach, które będą czytane przez kolejne pokolenia medyków jeszcze długie stulecia po tym, jak dzieła ich poprzedników spłoną wraz z biblioteką aleksandryjską.
