10 323
edycje
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
== 53. Obwarzanki postne ==
[Wrembicki]
Przesiać na stolnicę 3 funty mąki pszennej, dodać 1 łut suchych drożdży lub, w braku suchych, to łyżkę stołową niepełną drożdży zwyczajnych, trochę soli, kminku i masła kawałeczek wielkości włoskiego orzecha; wszystko to razem wymiesić na stolnicy z wodą jak na kluski, tylko niezbyt twardo, tak aby można było łatwo wyrabiać wałeczki grubości jak te dwie linie razem wzięte, długie prawie na dwie dłonie; tak odcięte zlepia się dwa końce, podnosi lewą ręką, a palcem prawej ręki przewałkowuje się w miejscu zlepionym dla wyrównania grubości. Tak zrobiony obwarzanek zostawia się na boku stolnicy i następnie wyrabia się w ten sposób reszta ciasta; gdy to się skończy, zagotowuje się większa pół rądla [sic] czystej wody i tak w kipiącą upuszcza się pierwsze wyrobione obwarzanki, jako już trochę podrosłe, od 10 do 15 sztuk, i gdy te wypłyną na wierzch, wyjmują się z niej palcami wprzód w zimną wodę umoczonymi i układa się na wiosło także wodą dobrze zmoczone (wiosło powinno być długie, cięko [sic] wyrobione, jakie zwykli używać piekarze do bułek). Tak ułożone i zformowane [sic] krągło obwarzanki wkłada się z wiosłem do pieca miernie wypalonego, w którym z prawej ręki na boku trzeba mieć mały ogień, przed którym pochyło trzyma się wiosło, aby przed płomieniem obwarzanki należycie przeschły; gdy to się zrobi, przewraca się wiosło na lewą stronę, zrzuca się obwarzanki na trzon pieca dla zarumienienia, uważając, który jest wypieczony; rożenkiem drzewianym dobywa się z pieca do sita i oczyszcza się serwetką przed podaniem. Takie obwarzanki mogą się konserwować czas długi; chcąc jednak, żeby były kruche, przed podaniem wstawić na blasze w piec ciepły dla odegrzania, a odzyszczą świeżość i kruchość pierwotną.
<poem>Wrembicki
Aleksandria [miasteczko Lubomirskich na Wołyniu]
Dnia 24 października 1875
verte</poem>
